نقدی بر فیلم پالمر (Palmer)؛ آزادی مشروط - مجله وبلاگ فروش

شیوه قصه سرایی در این فیلم ها هر چه باشد، در رتبه دوم قرار می گیرد. این خود قصه هست که باید مناسب و سازگار با زمانه خود باشد و از ظرفیت های کلامی متفاوتی استفاده کند. اکران فیلم پالمر (Palmer) به کارگردانی فیشر استیونز جزو آن دسته ها از فیلم هایی محسوب می شود که مساله اجتماعی خاصی را بیان نمی نماید. حتی بازی جاستین تیمبرلیک (در نقش پالمر) هم نمی تواند ویژگی خاصی از منظر شخصیت پردازی به فیلم اضافه کند.

در این فیلم سیر تطور شخصیت ادی پالمر که از ستاره فوتبال و قهرمان بودن برای یک شهر کوچک مبدل به یک مجرم شد که دوران محکومیت خود را سپری نموده است و کوشش می نماید زندگی تباه شده خود را بازیابد قرار است که به فیلم ریتم مناسب اهدا کند. اما همه چیز در پالمر به کندی می گذرد.

چه ملاقات او با ویویان پالمر (با بازی جون اسکوئیب) که مادربزرگ او است و پس از مرگ طبق وصیت او هیچ ارثی برای پالمر به جای نمی گذارد و چه رویایی با سم (با بازی رایدن آلن) که قرار است نقطه تحول شخصیتی او باشد و چه آشنایی او با مگی (با بازی آلیشا وینرایت) که معلم مدرسه است و وجوه عاطفی او را برمی انگیزد و چه مانعی به نام شلی (با بازی جونو تمپل) که بر سر راه او قرار می گیرد، هیچ کدام از این ها نمی توانند ضرباهنگ قابل توجهی به فیلم ببخشند.

در نتیجه ارتباط سازی های شکل گرفته بین کاراکتر ها در فیلم به صورت پازلی چیده شده جلوه می نمایند که تنها می خواهند نقطه آغاز را به نقطه سرانجام وصل نمایند و برسانند.

حتی اگر پیام فیلم پالمر این باشد که به مرور دیوی تبدیل به یک فرشته می شود و آن را در قالب تبدیل شخصیت بی عار و بی تفاوت پالمر به شخصی که می خواهد به اسم ناپدری و قیم سم شود و حضانت او را عهده دار شود ارائه کند، فیلم چندان توان این را ندارد که دگردیسی شخصیت پالمر را در موقعیت های مختلف رویایی اش نمایش دهد.

از این رو اتفاقات فیلم قابلیت غیرمنتظره بودن خود را از دست می دهد؛ می خواهد وقف کلیسا کردن ملکی باشد که پالمر در آن ساکن است، یا می خواهد شرایط نابهنجار و خارج از عرف سم به اسم یک پسربچه باشد، یا آشفتگی رفتاری شلی به اسم مادر بی مسوولیت سم که در بزنگاه های مختلف نقش تنش زا در این درام را ایفا می نماید.

نه بازی جاستین تیمبرلیک پتانسیل این را دارد که نشانه هایی از همذات پنداری اش با سم که از نبود یک مادر تمام وقت در کنار خود رنج می برد و نه خود این کاراکتر پتانسیل ایجاد همین خاصیت را در مخاطب برای همراهی با خودش را دارد.

در نتیجه فریضه مرد شدن و بچه نماندن چه ضمیر ناخودآگاه کاراکتر پالمر و چه در ضمیر خودآگاه سم در چارچوب دیالوگ های الکن باقی می ماند و جشن هالووین صرفا به صورت نمایه ای می ماند که هر شخصی هر کسی که دلش می خواهد می تواند باشد؛ برای سم در حکم پرنسس شدن و برای پالمر که اصلا نمی داند چه می خواهد باشد! این گمگشتی شخصیت اصلی فیلم که توامان و همچنان بعد از عفو مشروطش به صورت خوب و بد نمایان می شود، فیلم را از هدف و مساله خود که همان رسیدن پالمر از قهقرای آدمیت به تعالی انسانیت است با تشکیک روبرو می نماید.

بازی رایدن آلن در نقش سم نقطه چشمگیر و درخشان فیلم است، پسر بچه ای که معصومیت او با لبخند بچگانه ای که دارد تماشاگر را همسو با معضل او می نماید و شاید تنها شخصیتی باشد که درد او که تمایل به دختر نما شدن است در قیاس با تالم دیگر پرسوناژها، می تواند حس سمپاتی در مخاطب را ایجاد کند. پسربچه ای که به خاطر شنماینده بودن روحیاتش بیشتر از هر دختر بچه همسن و سال خود احتیاج به مراقبت دارد.

با این حال هر چقدر که سم به اسم یک عامل بیرونی تاثیرگذار بر کاراکتر پالمر در شرایط و لحظات مختلف حضوری فعالانه دارد و روابط شیمی بسزایی با او ایجاد می نماید، این پالمر است که در نشان دادن تغییرات درونی خود ناتوان برخورد می نماید. در واقع پالمر هیچگاه نمی تواند دلگرم نماینده و دلنشین باشد و خیال تماشاگر را از پدری کردن او برای سم راحت کند. او هنوز از بند ذهنیت های خودش آزاد نشده است!

منبع: اعتماد

تور کیش: تور کیش: سفری هیجان انگیز به مروارید خلیج فارس

بی نهایت اس ام اس: بی نهایت اس ام اس | اس ام اس عاشقانه، جدید، خنده دار

مجله سایه: مجله سایه: گلچینی از بهترین های وب